من هميشه با سه واژه زندگي کرده ام
راه ها رفته ام
بازي ها کرده ام
درخت
پرنده
‌آسمان
من هميشه در آرزوي واژه هاي ديگر بودم
به مادرم مي گفتم
از بازار واژه بخريد
مگر سبدتان جا ندارد
مي گفت
با همين سه واژه زندگي کن
با هم صحبت کنيد
با هم فال بگيريد
کمداشتن واژه فقر نيست
من مي دانستم که فقر مدادرنگي نداشتن
بيشتر از فقر کم واژگي ست
وقتي با درخت بودم
پرنده مي گفت
درخت را بايد با رنگ سبز نوشت
تا من آرزوي پرواز کنم
من درخت را فقط با مداد زرد مي توانستم بنويسم
تنها مدادي که داشتم
و پرنده در زردي
واژه ي درخت را پاييزي مي ديد
و قهر مي کرد
صبح امروز به مادرم گفتم
براي احمدرضا مداد رنگي بخريد
مادرم خنديد :
درد شما را واژه دوا ميکند